Twee weken geleden werd ik 36. Misschien is het een open deur, maar: zo oud voel ik me niet. Ergens ben ik gestopt met ouder worden. Natuurlijk, als ik in de spiegel kijk zie ik het wel – en ik ken mezelf ook zeker beter dan tien jaar geleden. Maar ik heb al heel lang geen bewuste stappen meer gezet. Nog steeds sta ik aan het begin van alles, kijkend naar de wereld voor me, weifelend welke plek ik daarbinnen in zal nemen.
Met deze website wil ik die stappen nu eindelijk zetten. Hier heb ik de ruimte om te laten zien wie ik ben, wat ik denk, wat me opvalt. En natuurlijk wat ik maak: met een bijna fulltime baan is een stok achter de deur om te blijven schrijven misschien geen noodzaak, maar wel heel welkom.
Maar jezelf zijn is geen vanzelfsprekendheid. Begin oktober was deze website al af: er moesten alleen ‘nog even’ wat teksten geschreven worden. Maar de drempel om die echt vanuit mezelf te laten ontstaan bleek enorm. Snel een leuk tekstje in elkaar zetten kan ik wel, maar hier wil ik me juist niet achter grapjes verschuilen, of schrijven op de automatische piloot. Het maakte het schrijven van de tekst voor begrijp, die me dwong terug te kijken op mijn leven tot nog toe, tot een intense bezigheid. Vooralsnog voelt het of ik fluister.
Maar gelukkig zal ik hier niet alleen zware kost delen. Want laten zien wie ik ben betekent ook laten zien wat ik mooi vind. Vertellen over de projecten waar ik mee bezig ben, of over mijn werk als redacteur van de Donald Duck Pockets. Helemaal humorloos wordt het sowieso niet: ook dat is tenslotte een deel van wie ik ben.
Ik heb een interessante strijd voor de boeg: ik verafschuw egotripperij, maar weet dat het nu voor mijn eigen bestwil is om meer mijn eigen gezicht en mijn eigen verhaal te laten zien. Het eerste gevecht heb ik in elk geval gewonnen. Welkom.
Wauw Johan, een overwinning op jezelf lijkt me dit. Ben nieuwsgierig wat je ons te vertellen hebt!
Dat is het zeker, Jenny. Dank voor je reactie!