Een beeldverteller als ik heeft één groot nadeel: wat hij het liefst doet kan hij niet alleen. Ik kan een situatie nog zo beeldend beschrijven, maar bij mij zullen het altijd woorden blijven. Ik maak halffabricaten. Voor een deel is dat ook de charme van mijn vak: het is altijd weer een magisch moment als ik zie wat een tekenaar van mijn scenario heeft gemaakt.
Maar het betekent ook dat ik telkens weer op zoek moet naar de volgende samenwerking. En zoals zoveel creatieven ben ik helaas niet de beste verkoper van mezelf. Al geloof ik heilig in mijn ideeën: als het moet kan ik jaren blijven knokken om een verhaal de wereld in te helpen. Maar als maker zie je dat toch liever gisteren dan vandaag gebeuren: er zijn tenslotte nog zoveel meer ideeën uit te werken, zoveel meer verhalen te vertellen.
Voor autobiografische verhalen geldt dat al helemaal: dat zijn persoonlijke momentopnames. Die moeten er nu meteen uit, gelijk de wereld in. Daarom deel ik nu dit scenario hier: zodat tekenaars het als oefening kunnen gebruiken, er iets moois van kunnen maken. En zodat ik zelf weer verder kan.
